Qandeel Baloch is a real face of Pakistani young generation.

Qandeel Baloch is the real face of Pakistani young generation. We are all fake and the fake she was.
Qandeel Baloch is the real face of Pakistani young generation. We are all fake and the fake she was.

You may disagree with me on that but it is what it is! Qandeel Baloch is the real face of Pakistani young generation. We are all fake and and the fake she was. We are ashamed of our own culture, language and everything that belongs to us. We hide our identity and this is exactly what she did.

 

The very foundation of our nation is built upon mutually confronting ideas. In short we are a confused nation. I was moved to write these lines when I saw an Interview of Qandeel Baloch’s father with a NEO T.V. anchor Mr. Nasrullah Malik

At the end of the Interview at about 2:30 , the anchor Mr. Nasrullah Malik says that there is some issue with his language. This is shameful for all of us who are living in Punjab. Qandeel’s father was speaking Punjabi (the language of the soil) and the TV anchor was speaking Urdu (The language of UP/CP provinces of India). The NEO TV Network is based in Punjab, and the Mr. Nasrullah Malik hailing from Sarghodha graduated from Punjab University Lahore. Just imagine, if the Punjabi language is termed as “strange” by the Punjabis themselves then who would care about it.

When a Punjabi Kid goes to school in Punjab. He is told the very first day that language he and his parents speak at home is inferior and he would have to speak Urdu otherwise he would be fined. So the very first day, he learns a lesson without even being taught that he is inferior. if we see it in broader perspective, we all carry this complex from the school days to the death bed and as a nation we are all suffering from self hate syndrome. we feel inferior in our own dress. So, we hide our identity and strive to succeed by acquiring foreign languages and cultures.

This is exactly what Qandeel Baloch did. She hid her real identity and got fame on the social media.

So Qandeel Baloch is a real face of Pakistani young generation. We are all fake and and the fake she was.

 

 

akhaan

(پنجابی آکھان)
آہلکیاں دے پنڈ وکھرے نئیں ہوندے.
آپ مویاں بن سورگ نئیں ملدے
آتکاں دے آتک جیہے ماپے تیہے جاتک
آٹا گوندیاں ہلدی کیوں ایں
آپ کچجی دھیاں پتراں کجی
آٹے دی بلی بناواں میاؤں کون کرے
آیا کتا کھا گیا توں بیٹھی ٹول بجا۔
آدمی چہرے مہرے توں پہچانی دا اے
آندراں پکھیاں تے مچھاں تے چول
آئی موج فقیر دی لائی چگی نوں اگ۔
آدمیاں نوں آدمی ملدے نے کھؤاں نوں کھؤ نئیں ملدے۔
آساں دے پند لمبے
آدمی بلبلا اے پانی دا
آئی وساکھی کنکاں دی مک گئی راکھی
آنڈے کتھے تے کڑ کڑ کتھے
آئی بسنت پالا اڑنت۔
آئی تے روزی نئیں تے روزہ
آیا ماما گجنا ان پانی سنگنا
آولیاں دا کھادا تے سیانیاں دا آکھا پچھوں سواد دیندا اے
ا
اک بڑھاپا سو سیاپا.
اک کلا دو گیاراں
اکڑ پھوں تے فٹے منہ۔
اوکھے ویلے لئی ڈبے کنج کے رکھو
ابھرویاں نہ تتے لہندے کیں تپسی
اپنا آپ گوائیے تاں پیارا پائیے۔
اپنا پت پرایا ٹٹکا
اپنا گڑ وی شریکاں کولوں چوری کھائیدا اے
اپنا لہو پگلنا نئیں ریندا
اپنا مارے گا تے چھاویں ای سٹے گا
اپنا مکان کوٹ سمان
اپنی اکھ پرایا ڈیلا
‘اپنی پت اپنے ہتھ
اپنے ڈنڈاں دا زور ای کم آندا اے
اپنے گھر کوئی چھج وجاۓ کوئی چھاننی کسے نوں کی
اتوں آلے بھولے تے وچوں عیب دے گولے
اتوں میاں تسبیح وچوں میاں کسبی
اٹاں نال پکوڑے نئیں کھائی دے۔
اٹھ سکاں نا تے فٹے منہ گوڈیاں دا
اج دی اج تے کل دی کل
اجڑی مسیت تے گالڑ امام۔
اپنا پت پرایا پرکٹ۔
اپنا پلا چاواں تے آپ ننگی ہوواں
اپنا کن ویکھیے کتے مگر نا پجیے
اپنا کیتا اپنے اگے۔
اوکھ نال سوکھ اے۔
اوہ دن ڈبا جدن کوڑی چڑّھیا کبّا۔
اجڑے باغاں دے گالڑ پٹواری
اجے ڈلے بیراں دا کج نئیں بگڑیا
اچی لمی پتلی کنڑی کمر جیندی لک عورت اے صفاتاں گھوڑی چوڑ چپت
ادھار لیا تے متھے لگناں گیا
افسر دی اگاڑی تے گھوڑے دی پچھاڑی بری ہوندی اے
اک چپ سو سکھ
اک متر سو بھرا
اکھاں نوٹیاں ورے لنگ جاندے نے
اگ لین آئی تے گھر والی بن بیٹھی
اللّہ دی لاٹھی بے آواز
اک انّا دوجا کندھاں تے پجے
انّا کتا سائیں نوں پونکے
انیاں اگے رونا
انی نوں گدے دا چاء
اناں ملاں ٹٹی مسیت
ایانے دی یاری سدا خواری
اے کوڑا تے اے مدان
اپنا کعر پاویں ہگ ہگ پعر – پرایا کعر تھک دا وی ڈر
اننا ونڈے ریوڑیاں مڑ مڑ آپنیاں نوں دیوے

ساہ دا کوئی وساہ نہیں
ستے کتے نوں وٹا نئیں ماری دا
سو سیانے اکو مت تے مورکھ وکھو وکھ
جھت پئي تے مت گئی
سو کوہ دریا ستھن موڈیاں تے
مٹھا بول تے موتی رول
بوۓ تے آئی جنج تے ونو کڑی دے کن
جسدے کعر دانے اودے کنولے وی سیانے
جنھے منہ اونیاں گلاں
دھی تریک تے پتر امب
ڈانگ ماریاں پانی دو نئیں ہو جاندا

ب
بال جنجال
بال سب دے سانجھے ہوندے نے
بالاں کولوں شیطان وی ڈر گیا سی
بدو بدی دا سودا نئیں ہوندا
برسے پھگن دون چوگن
برسے چیت ککھ تھوڑے دانے بسیکھ
برے نوں نا مارئے برے دی ماں نوں مارئے
بن سیوا نئیں میوا

پ
پروٹھا کین نال ٹڈ نیئں پردا
پکھی واساں دی کی دیس۔

ت
تاولا سو باولا۔

اٹھ پت تے اٹھاراں پوتے فیر وی بابا کعا کھوتے
مارو گٹے ، جیہڑا کھڑا پٹے
ترڈیاں نوں وی ممے لگ گۓ نیں
ذات دی کوڑ کرلی تے شتیراں نوں جپھے
کعڑے وٹے دا کیہ نیاں ؟
جیدی تیغ اوسے دی دیگ
ویلے دی نماز تے کویلے دیاں ٹکراں
سجن تے اکھاں وچ وی سما جاندے نیں ویری ویہڑے وچ وی نئیں
لائی لگ ناں ہووۓ گہر والا تے چندرا گوانڈ ناں ہووۓ
گل لگنوں جایۓ پر منہ لگنوں ناں جایۓ
ہس دنداں دی پریت ہوندی اے
اپنی مج دا دد سو کوہ تے وی جا پیوی دا اے
نت دا پروہنا ہک دا ساڑ
سڑدیاں نوں ساڑاں گے نت کڑائی چاڑاں گے
بندے دی شکل چنگی ناں ہووۓ تے گل تے چنگی کرنی چائیدی اے
داتری دے اک پاسیوں تے دنیا دے دوۓ پاسیوں دندے
ہتھاں دیاں بنیاں دنداں نال کھولنیاں پیندیاں نیں
جدر پنڈ دا چونا اودر غریب دی وچھی
بٹھھ پیا اوہ سونا جیہڑا کن چیری رکھے
اللہ اللہ کیتی رکھ مال پرایا پیتی رکھ
بندہ بندے دے وس نہ پوے
بالے کوئی تے سیکے کوئی
سنو سب دی کرو اپنی
سوۓ کھوتی تے کلھے کمہار۔
دند گۓ سواد گیا، اکھیاں گیاں جہان گیا
پیٹ ناں پیئاں روٹیاں تے سبے کلاں کھوٹیاں
پہلے سال چٹی دوجے سال ہٹی تیجے سال کھٹی
کچھڑ بال تے شہر ٹنڈورا
لاؤ گٹے جیہڑا کھڑا پٹے۔
واہندیاں دے کھوہ تے ملدیاں دے ساک
واہ میاں دی چاکری، پیٹ بکھا تے گردن آکڑی۔
واگی تراہ دین سائیں نہیں تراہندے
واہ ہل کھا پھل
واہ پیا جانے تے راہ پیا جانے
واہی اوہدی جیدے کھر وچ ڈھگے۔
چ
چار دہیاڑے چیتر دے کدے بکر وال۔
چاکری وچ نابری کی؟
چاکری تھیں گھا کھوترن چنگا۔
چار دناں دا میلہ۔
چاچا آکھیاں پنڈ کوئی نہیں چکدا۔
چار یار اوہ وی بیکار۔
چراغ تھلے ہنیرا۔
چا ادھار گئوں بناواں، شاہوکار دی رن سڑانواں۔
چاتر توں ویری بھلا، مورکھ بھلا نہ میت۔
چرند چرے نہ چرے چرنی پھرے۔
چاچا بابے جیہا بھال ہاں نہ بابے جیہا۔
چاچا ٹکرے بھترئے آں پتہ نہ لگے ترئے آں۔
چاچا چور بھتیجا ‌‍‍‍‍قاضی۔
چاچا چور تے منجیں سانجھیاں۔
چاچے دی دھی چلی میں کیوں راہواں اکلی۔
چادر ویکھ کے پیر پسارئے۔
چار جنے دا آکھیا بکری کتا ہوۓ۔
چار چوڑے چار سوڑے، دو موٹے دو چھوٹے، گول دم پیٹھ چوڑی اوہ لیا وین کتنا گھوڑی۔
چار دن دی کوتوالی، فیر اوہوایرنبا، پنجالی۔
چار دناں دا میلہ۔
چار دناں دی چاندی مڑہنیری رات۔
چار دیہاڑے چیتر دے کرے بکر وال۔
چار دیہاڑے شوق دے مڑ اوہو کتے بھونکدے۔
چار رکعت نماز ہنیرا، جو حال اگلیاں دا سوای میرا۔

س
سیانے نوں اشارہ مورک نوں پٹھکار
سیانے نال بھیکہ منگ لئ چنگی مورکھ نال راج مندا
سیانے داروسا تے کپاہ دا سوکا چرگا سمجھ وچ آؤندا اے۔
سیانا کاں گونہہ گھاۓ۔
سوۓ کھوتی کلے گھمیاری۔
سوہنی ویکھ کے بلھی بانہہ سرہانے لتاں چلھے
سیال دی اگ ہر کوئی اپنے ول کڈھے
سیوہ نوں میوہ اے
سیہا اٹھیا تے کتیاں ہگن آگیا
سورج تپے کھتی پکے۔
سورک نشانی چار۔
سو دی سنو تے اپنی کرو۔

مت دین والا مندا تے ہتھ دین والا چنگا
متراں نالوں ستراں چنگیاں
مایا تے گیان سبھے عیب چھپان

ہیجڑیاں دے کھر بال نہیں جمدے۔
ہسنی گھر وسنی
ہسدیاں ای گھر وسدیاں نیں۔
ہسدا پیو دا روندا ماںدا

Courtesy: Khalil Ojla

Random thoughts on Punjabi Language Issue

If I can not read/write in my mother tongue, it means either I am illiterate or the education I acquired is false.

One who can not read /write in his mother language is illiterate.

What is the difference between a free nation and a slave nation? The free nation makes sure that new generation spends time with elders so that they learn the pure language and old cultural values. whereas the poor nation forbids the new generation sit with elders so that they do not learn the rubbish language of the elders. they should learn the new language spoken by the dominant nations.

It is a real story. I know a person who was very good writer of Urdu language. Once there was a Mushaira where all the poets of national level were invited. He wrote the script for the stage secretary. But he himself was not allowed to be the stage secretary. The reason being, he was Punjabi and spoke Urdu in Punjabi accent. Rather an other person whose parents hailed from UP/CP were asked to be the stage secretary. After the Mushaira the person from UC/CP was selected by a TV channel. Although what he spoke was not written by himself. That’s why, I speak for the mother language, that’s why I say, to impose foreign language is the worst form of imperialism

 

 

How the mother tongue adds up to your diction.

lets take the example of a Punjabi kid. he has three main languages around him.

  1. Punjabi, the language of the soil.
  2. Urdu, the languae of UP CP, popular mainly due to literature and Urdu/Hindi movies
  3. English, the language of science and technology.

Now let’s assume, every language has 5000 thousands words. if he uses Punjabi as the medium of expression. He has total 15000 words to express, because he can use the word of any other language in his mother tongue. As a native speaker, he has that freedom.

if he abandons Punjabi, he is left with 10,000 words only and if he chooses English as the language of expression, he has only 5000 words to express.

So the key is, we should add the words rather than subtracting it. And we should use the language of the soil as the medium of the expression.

How the mother tongue improves your expression.

When a Punjabi kid goes to Urdu medium school and his teacher asks about his home work. he may say, sir cheta bhool giya This will cause a laughter for the whole class and embarrassment for the Punjabi kid. The reason is, Urdu does not allow the words of Punjabi language.

On the hand, if the school is Punjabi medium, he can say it both way, sir g cheta bhool giya or sir g yaad nai reha.

what it means? it means, in mother language, you are allowed to add the words of any other language as it is  your own language. No on stops you. No one laughs at your. But in any other language, you have to apply filters.

All the great Nations, use their mother languages as the medium of expression. This way, they not only make use of all the available diction of their mother tongue but also add hundreds of words of foreign languages to their dictionary.

On the other hands, we Pakistani Punjabis are goring to subtract the huge and valuable asset of  Punjabi words. What we would be left behind with? Our next generation will definitely lack the power of expression.

Believe it or not.

 

 

How a language affects your creativity

When we speak any language other than the mother language, we in fact use a filter inside our mind. The filter bars the words of mother language, translate them into foreign language and then pass on. This filtration process on one side, decreases the ability to express and on the other side it slows the creative process as the a part of brain is constantly engaged in translation. The thought always erupts in mother language. if we process the thought in mother language and then express in mother language, we can be more creative and more expressive.

Punjabi nation! mind your language, and use the Punjabi as the medium of instruction in your institutes, otherwise you would always follow the footsteps of others.

What is the worst form of imperialism

When a Punjabi kid gets education, he is uprooted from his soil, family and the roots. When he goes to school, he learns that his own language and culture is inferior to the Ganga Jamni culture and language. He carries this inferiority complex for his whole academic career as he is not allowed to speak Punjabi at any formal forum. After getting married, he and his wife decide that they would speak Urdu with their kids so that their new generation should not face the humility that they faced themselves.

So they forbid their kids to mingle with their grandparents and the cousins living in village who speak Punjabi. This way, they get totally disconnected not only from their soil and society but also from their very close family and relatives.

And this is worst of imperialism!

 

 

If I love you!

if I love you,

I’ll love everything that belongs to you, your language, your dress, your identity, cast and creed. but If I love myself, I’ll try to transform you. I’ll ask you to learn my language, wear my dress and adopt my identity.

Now look at our state. if the state takes care of its people, it would help them stand on their feet, making them and their identity strong. But in Pakistan whenever a kid goes to school, the very first lesson he learns without even being taught is that the language his/her parents speak is rubbish, the dress he/she wears is the ugly one. he/she must change his dress and language before getting admission to school otherwise he/she would be fined for speaking Punjabi or other regional languages.

So the first lesson, our kids learn in school is “inferiority complex”. And they learn this first lesson by heart for the rest of their life. How this mentally coward new generation would be able to compete with developed nations?

So now, please let me know, whether our educationist love us or hate us?

 

I am everywhere still I am invisible – what do you say?

I am sitting in my home in Lahore, the heartland of Punjab. I am watching the cable television. I surfed all the ninety five channels but could not find a single channel in my mother language Punjabi. if I go to any book shop in my vicinity, I can not find a single book in Punjabi. There is a newspaper stall at few steps from home but it has no paper in Punjabi. I speak Punjabi at home and wear shalwaar qameez. but whenever I step out, I change my dress and change my language. Although all the people outside are of my own nation. I am in my own home town. Still I hide myself from everyone even from the eyes of myself. This double standard arose from my inferiority complex and is recursively making me more inferior in my own eyes.

I look down upon me so much that I hate everything that belongs to me. I am Punjabi, I am everywhere but I am invisible. please help me. what do you say?